Hastalığımın ilk günlerinde bir dileğim vardı; ‘inşallah gün gelir, iyi ki bu günleri yaşamışım derim’ diyordum. Bugün yaşadığım iki olay sanırım bunun habercisi…
Birincisi; yattığım hastanede boyundan aşağısı felçli bir hastanın havalı yatak kullanmayı ve yatakta hareket etmeyi reddettiğini öğrenmiştim. Bugün tedavide kendisini gördüm ve tanışmak için yanına gittim, kendi yaşadıklarımdan biraz bahsettim ve yanından ayrılırken arkadaş babasına dönüp ‘ya baba bizim havalı yatak neredeydi?’ diye soruyordu 
😊
İkincisi ise eski bir tıp öğrencimden aldığım mesaj. Şöyle diyordu:
“… Burada staj yaptığım yerde sizin yaşlarınızda aynı bir motorsiklet kazası sonucu parapleji gelişen bir hastam vardı. Ama o sizin aksinize hayata küsmüştü. Kesinlikle herşeye karşı ve tedaviyi reddediyordu. Dün sizin yazdıklarınızı ona okuttum ve Zonguldak’tan Denizli’ye bir ışık oldu. Bugün tedaviye ilk inen o oldu. Sizin inancınız diğerlerinin ışığı oldu…”
Mutluyum, paylaşmak istedim😊 Sevgiyle…
