THE ARTICLE IS BOTH IN ENGLISH AND TURKISH
Hikayemi takip edenler bilirler internet ve sosyal medya ortamında neden bu kadar aktif şekilde omurilik felciyle ilgili paylaşım yaptığımı. Kaçırmış olanlar için özet geçeyim;…
…ameliyatım sonrası kendimi omurilik felcinin üstesinden geleceğime inandırmak için tek ihtiyacım olan şey bir umut ve bana o umudu hissettirecek somut hikayeler görmekti. İnternette hiç bir şey bulamadım. O zaman kendi kendime verdiğim sözü şimdi tutuyorum ve başkalarının işine yarayabilecek en ufak ayrıntıyı dahi paylaşmaya ve insanlara umut aşılamaya çalışıyorum.
.
Yapmaya çalıştığım şey asla bir doktorun ya da fizyoterapistin yaptıklarıyla kıyaslanamaz. Seneler boyu süren eğitim ve tecrübeyle edindikleri birikim hastalar için en temel öncelik olmalı. Bu yüzden ‘ne yapmalıyım’ diye sorulan hiçbir soruyu cevaplamıyorum ve konuların uzmanlarına yönlendiriyorum. Ama omurilik felci tedavi sürecinde eksik kalan bir taraf var ve bu boşluğun doldurulması gerektiğini düşünüyorum.
.
Montaigne, Denemeler kitabında tıp biliminin her zaman, uygulamaya koyduğu tedavi süreçlerini deneyimle test etmesi gerektiğini savunmuştu. Bu süreçte çoğu zaman işini en iyi haliyle yapmaya çalışan profesyonellerle karşılaştım. Ama yaşadığınız sorunlar bazen o kadar sinir bozucu oluyor ki hissettiklerinizi kelimelere dökemiyorsunuz ve insanlarla durumunuzu paylaşmaya çalışmak durumu daha da sinir bozucu hale getirmekten başka hiç bir işe yaramıyor çünkü karşılaştığınız tepkiler çoğu zaman doğal olarak empatiden uzak kalıyor. Platon gerçek bir hekim olmak için kişinin tedavi etmeyi umduğu bütün hastalıkları ve tanı koymayı üstlendiği bütün kaza ve hasarları yaşamış olması gerektiğini söylemiş. Böyle bir imkan olmadığına göre bu boşluğu doldurabilecek tek şey ben ve benim gibi bu süreçleri yaşayıp halen daha yaşama bağlı kalmayı başarmış insanların tecrübelerinden faydalanılması diye düşünüyorum.
Bir süre önce havuz terapisine başladım. Motivasyonum çok üst düzeyde, çünkü ben anlatmadan beni anlayan bir hocayla çalışıyorum ve bu bende inanılmaz bir güven oluşturdu. Hocanın bunu sağlamasının sebebi onun da uzun zaman önce trafik kazası sonucu boynunu kırıp benimle benzer süreçleri geçirmiş olması ve eskisinden daha da sağlıklı hale gelip şimdi teorik bilgisini kendi yaşam deneyimleriyle harmanlayarak karşı tarafla empati kurabilmesi. Belki bana kızacaksınız ama ben artık hayatta kaldığım ve yürüyebildiğim için ne kadar şanslı olduğum cümlelerini çevremden duymaya başladığım anda son sürat kaçmak istiyorum. Bazen tek istediğim şey insanların gözlerimin içine bakıp sadece ‘seni anlıyorum’ demesi. Çoğu teselli ve şükran cümlesinin veremediği bir huzur ve enerji veriyor bu içime.
ENGLISH VERSION
⬇⬇⬇
.
Those who follow my story already know why I share my spinal cord injury online. Let me summarize it for those who missed it; I did not know anything about spinal cord injury after the surgery, and all I needed at that moment was to see concrete stories that would make me feel that there was still hope. I searched for information on the net but found nothing. And now I am keeping the promise I gave to myself, and I am trying to share even the slightest details that others might find useful and give them hope.
What I’m trying to do is never comparable to what a doctor or physiotherapist can do. Their professional guidance gained after several years of training and experience should be the top priority for patients. That’s why I do not answer any questions like ‘what should I do’ and I refer them to the experts of the subject. But there is one thing missing in the treatment process and I think that this gap needs to be filled.
In his book Essays, Montaigne stated that the medical science should always integrate experience into treatment processes which are put into practice. During my recovery period, I have usually met with professionals who have tried to do their job at their best. But spinal cord injury is such a frustrating health problem that you can hardly put your feelings into words, and sharing your situation with people around you does nothing more than making the situation even more frustrating because the reactions you often encounter are far from being empathic. Plato said that in order to become a real physician, you must have experienced all the illnesses you are supposed to treat and all the accidents and damage you have to make the diagnosis. As there is no such possibility, I think that the only thing that can fill this gap is to take advantage of the life experiences of people who have experienced these processes like myself.
I started swimming therapy a while ago and I am incredibly excited about it, because I will work with a coach who understands me and expresses complete empathy without me being obligated to tell the whole story, and this has built an incredible trust in me. There is only one reason for that: because he has had a similar trauma of a car crash in which his neck was broken and he had similar recovery experiences: Now he is healthier than he was before his accident, and now he can empathize and share with other people by blending his theoretical knowledge with his own life experiences. I don’t know you guys, but whenever I hear about how lucky I am as I am alive and able to walk again, I want to scream at the top of my lungs and run away from the scene. Sometimes all I want is to meet people who will look into my eyes and say, ‘I understand you’. This gives me peace and energy that none of the heartening and gratitude words can give.
