Bu fotoğrafı 2 Ekim 2016 Pazar günü kaza yapmadan tam 2 saat önce çekmiştim. Kaza hayatımda öncesi/sonrası diye iki dönem yarattı ve bu fotoğraf da öncesi dönemin son belgesi oldu belki de.
Kaza sonucu T5 ve T7 omurga kemiklerim ve göğüs kafesim kırıldı ve akciğerim kısmi zarar gördü. Omurilik yaralanması olduğu için de karnımın üst kısmından aşağısında his kaybı oldu ve bacaklarıma felç indi. Omuriliğimde çok fazla ödem olduğu için hemen ameliyata alamadılar ve bir gece bekledik. O gece belki de benim için en uzun geceydi. Herkes ameliyat sonrası bacaklarıma hemen hareket geleceği ümidini taşıyordu. Ameliyat sonrası yoğun bakımda kendime geldiğimde ilk yaptığım şey ayaklarımı hareket ettirmeye çalışmak olmuştu. Olmadı, yapamadım. Tekrar tekrar denedim bir gün boyunca ama hiç bir hareket yoktu. O anda hayatımın tamamen değiştiğini anladım ama bu hayatla ilgili hiç bir bilgim yoktu. Serviste odama yatıp da bir süre sonra elime cep telefonumu aldığımda yaptığım tek şey aileme sosyal medyaya giriyormuşum gibi gösterip gizli gizli internette omurilik yaralanmasına uğrayanların hikayelerini aramak olmuştu ama internet, omurilik felçlisi olup da gelişme gösteremeyenlerin hayalkırıklığı hikayeleriyle doluydu. İnsan çaresiz kaldığı durumlarda kendine umut aşılayacak en ufacık şeylere dahi sarılmak istiyor. Artık uzun bir süre instagramda kendi hikayemi paylaşacağım. Omurilik felçlisi arkadaşım… Bu hikayenin asıl hedef kitlesi sensin! 3 ekim günü ameliyattan çıktığımda darmadağın olmuş bir omurgaya 8 platin takılmış paraplejik bir adamdım. Ameliyatımı yapan doktor olsun, MR sonuçlarıma bakan diğer doktorlar olsun kimsenin yürüme ihtimali vermediği bir durumdaydım. Hiç inanmadım yürüyemeyeceğime, hemen fizik tedaviye başladım. Çok çalıştım, acılar içinde bağırana, ağlayana dek; ve ameliyatımdan 3 hafta sonra destekli adım atmaya başladım. Benim hikayem senin için umut olsun, hiç vazgeçme emin ol başaracaksın.
I took the photo above 2 hours before my accident. I lost control because of damaged road and crashed into a guardrail. The accident created two periods in my life, before and after the accident, and this photograph is the last document of the former one. In the accident, two of my spinebones, T5 and T7, and chestbone were broken and my lungs were partially damaged. Because of the spinal cord injury, there was a loss of sense below my stomach and my legs were paralyzed. Since too much edema covered my spinal cord, I couldn’t have the surgery on that day so we had to wait one night. It must have been the longest night for me. At that night, everybody had a hope that my legs would move immediately after the surgery. The first thing I did when I was in intensive care after surgery was to try to move my feet. Icouldn’t make it. I tried it again and again for one day but there was no movement. I realized then that my life changed completely but I had no idea about this new life. On the following days after surgery, the only thing I was doing on my cell phone was to secretly search the stories of those who suffered from spinal cord injury, but the internet was filled with disappointment, stories of those who were paraplegic. When people are desperate, they want to embrace even the tiniest things that will bring hope to themselves. Because of this, I am sharing my recovery story of spinal cord injury on social media for other patients who are looking for hope. I was a paraplegic man with 8 screws and 4 platins on a collapsed backbone when I got out of surgery. None of the doctors, including the one surgeon gave me any chance to walk again. However, I never believed that I was not gonna make it, I began physiotherapy immediately. I worked hard for days, screaming in pain, until I cried. In the 3rd week after surgery I started taking assisted steps and after two months, I was able to walk without any assistance. We should always keep in mind that spinal cord injuries are one of the most inexplicable illnesses hiding miracles and nobody can anticipate when these miracles can become true.
