İlk zamanlar… Kazanın üzerinden daha bir hafta bile geçmemiş… Bazen kendi kendime kaldığım zamanlarda bu ilk zamanları hatırlıyorum da, kötü bir rüya gibi geliyor, sanki hiç yaşanmamış gibi… Geriye dönüp de fotoğraf ve videolara baktığımda ise her bir ayrıntıyı hatırlayıp ‘nereden nereye’ diyorum. Felçli arkadaşım, senin de kendi kendine ‘Geçer mi?’ diye sorduğunu çok iyi biliyorum.
Geçiyor; öyle ya da böyle zor zamanları atlatıyorsun. Ama savaşmadan başarılmıyor. Bu videonun çekildiği zaman yaşadığım çaresizliği çok iyi hatırlıyorum. Videoda yüzümdeki ifadeye bak ve inlemelerimi duymaya çalış. Kendi bacaklarımı ortada birleşik sabit halde tutmak için dahi bir başkasının desteğine ihtiyacım vardı. Ne yatarken ne de tekerlekli sandalyede yapabiliyordum bunu ama hiç vazgeçmeden acı, ter ve gözyaşı içinde hep denedim. Sen de hiçbir duygunu bastırma, kork-ağla-haykır-öfkelen ama yürüyeceğin inancını hiç kaybetme… Senin ‘yaparım’ dediğin şeyler ancak başkaları için imkansızdır, senin için değil…
